Dag 54 - naar de Col-Grand-Saint-Bernard

Een kleine vreugdekreet is gepast: we zijn op de top! Hoger zullen we deze zomer niet meer komen: 2.300 meter. We hebben het gehaald! Hoera!!!!

Gisterenavond verbleven we in Les Charmettes van Marie-Jo. Toen we binnenkwamen, was er wat verwarring. Dat lag aan ons omdat we zo vroeg waren. De bar en het restaurant waren nog gesloten, de borden en tassen van het ontbijt waren nog niet afgeruimd en we vielen op twee tieners die niet meteen aanstalte maakten om ons verder te helpen. Toen we zeiden dat we een kamer hadden, kwam de jongen in beweging en zei dat hij zijn moeder ging halen. Dat was Marie-Jo, die zich meteen verontschuldigde omdat ze vandaan een echt slechte dag had. Ze had haar hond naar Aosta bij een dierenarts gebracht en had vandaag vernomen dat hij overleden was. Dat had ze niet zien aankomen. We weten wat het is, een hond verliezen. 

Marie-Jo is een kranige vrouw die heel dat spel helemaal alleen runt. Ze doet de kamers, de bar, kookt voor de gasten, geeft het ontbijt, deed onze was (gratis) en gaf ons een welkomstdrankje. Ze gaf te kennen dat ze best wel wat tegenslagen te verwerken had gekregen en dat ze mensen verloren had. Maar dat het leven verder gaat. 

Na onze obligate crôute met fendant wijn maakten we nog een ommetje om de crôute wat te verwerken. We liepen een stukje van de route en passeerden een enorm diepe kloof. Toen Geertje bij het ontbijt er een opmerking over maakte, zei Marie-Jo dat haar zoon, nog maar 16 jaar met een vriend haar auto had genomen en dat ze door uit te wijken voor een gems in die kloof waren gereden. Ze hadden enorme geluk gehad. Toen we er deze morgen terug passeerde, konden we het niet geloven. Zo diep en daar dan van afkomen met een schram en een blauw plek. Voor Marie-Jo was het een geschenk: haar zoon zou nu wel een ferme les geleerd hebben!

Klimmen, klimmen, klimmen

En dan de dag. Die begon met een afdaling. Daar wordt je niet zo blij van, als je weet dat je 1000 meter of meer moet stijgen. Maar we moesten nog een riviertje over. Dat riviertje heeft ons de hele dag vergezeld. Halverwege de afstand (niet halverwege de tijd) wordt het door een grote dam een meer waar zonnepanelen op drijven. Interessant. 

Wat moet je zeggen over zo ’n dag…  Het was prachtig en het was heftig. En de blog zal dus kort zijn. In Bourg-saint-Pierre kondigen ze aan dat de tocht 4 uur duurt. Dat klopte als een bus, meegerekend dat we een terrasje deden, het enige hutje onderweg ter hoogte van het meer, dicht bij de autoweg. 

En dat we een middagpauze namen en onze heerlijke lunch (bedankt Marie-Jo) oppeuzelden, op een steen op het smalle pad. En dat we vaak stopten om foto’s te maken en om te bekomen en om te drinken. Om 14.00 zagen we , onwaarschijnlijk, het hospice opdoemen. Daar werden we wel even emotioneel van. Nog een half uurtje klauteren en we waren er. Niet te geloven. We hebben de Grand-Saint-Bernard bedwongen. Beklommen en overwonnnen. 

Het hospice, daar kan je een boek over schrijven. Wie weet, ooit..  Wat doet een vermoeide pelgrim, wiens benen wiebelen van de inspanning, als hij aankomt in een toeristisch oord? Natuurlijk onmiddellijk de rugzak aan de kant gooien en neerploefen en iets drinken. Daarna meldden we ons aan in het hospice, kregen een bed op het derde verdiep in kamer 3D08. De herinnering aan de aankomst in Roncesvalles na de klim in de Pyreneeën vertrekkende uit Saint-Jean-Pied-de-Port, hét vertrekpunt voor vele pelgrims die naar Santiago de Compostela stappen, wat treffend. Dezelfde sfeer. Beiden zeer groot maar toch klein, door de kleine eetzaal, waar je heel persoonlijk onthaald wordt, de kleine dortoirs, de gezamenlijke maaltijd straks.

Maar na de douche eerst naar het…. Hondenmuseum. De fameuze Grand-Bernardhonden verdienen alle aandacht, ook van ons. 

Ze zijn reusachtig en ze doen voor de toeristen kunstjes, zoals de snoepjes vinden onder potjes, balletjes in basketballetjes gooien, .. Het museum gaat niet alleen over de honden maar ook over de hele geschiedenis van het hospice. We wisten niet dat de berg eigenlijk Mont Joux heet, naar Jupiter, waarvoor de Romeinen een tempel hadden gebouwd, hier pal op de pas. We hebben trouwens heel zichtbaar een stuk op de oude Romeinse baan gelopen. De heilige Bernard heeft zijn naam gegeven aan de pas rond 1.000 AC. 

Dit is het voorlopig want we gaan naar de vespers om 18.15 uur, naar het souper olm 19.15 en dan zullen we proberen om nog wat foto’s toe te voegen. 

Ps: deze mythische etappe dragen we op aan Petra C, aan Walter en aan alle mensen die bergen en bergen moeten beklimmen, elke dag opnieuw. We sturen jullie een beetje van de schoonheid en de liefde die hier heel tastbaar is.