Dag 55 - naar Echevenoz - 17 km

Het Hospice aan het meer 

Het was een korte maar intense avond. De vespers was een eucharistieviering, niet in de kerk maar in de kapel onder de kerk, onder de grond. Die was heel gezellig. Er waren 5 monniken en een stuk of 20 mensen. Een vrouw zong, een monnik schudde een preek uit zijn mouw, helemaal van toepassing op de rol van op  het hospice en pelgrimeren. Het was een mooi rustmoment. Daarna was er juist genoegt tijd om even horizontaal op bed te gaan liggen, want om 19.15 was het eten klaar. We zaten aan een tafel met een familie Duitstalige Zwitsers, Franstalige Zwitsers en nog een koppel. Naast mij, in het midden van de tafel was er nog een plaats vrij en opeens dook er een van die monniken op en nam plaats naast mij. Hij slobberde zijn soep op, zonder een moment te stoppen met praten. Met de pasta en het dessert daarna ging het net zo. Een geweldig talent om al etend te praten zonder onbeleefd over te komen. Hij werkt met de honden en heeft in de 20 jaar dat hij hier is, 8 keer een reddingsactie ondernomen. Vaak met succes maar soms ook niet. Hij vertelde het ene verhaal na het andere, onder andere de ramp van 1991, toen een groep van 12 scholieren met hun begeleider op retraite waren en tijdens hun staptocht in een lawine terecht waren gekomen. Toen hij ter plaatse kwam, staken er twee hoofden boven de lawine uit. De rest zat diep onder de sneeuw. Ze hebben er 6 kunnen redden. Die nacht sliep niemand. De Parismatch had er 4 pagina’s aan gewijd. Die tragedie heeft hij misschien wel verwerkt maar hij was nog steeds aangedaan. Hij vertelde ook hoe ze de honden trainen. En dat het beroep van redder met honden vervangen is door helicopters en dat de combinatie het beste zou zijn maar dat dat niet ging omdat de honden te groot zijn en meer dan éen plaats innemen. Hij ratelde maar door. Iedereen hing aan zijn lippen. 

Ochtend in het hospice!

We waren zo moe dat we direct na het eten naar bed gingen. Na een speciale nacht in een dortoir in een eeuwenoud klooster, was het alweer een prachtige dag. Die begon met een klokkengeluid voor het ontbijt. Deze keer zat de pater recht over ons. Ik voelde me ongelooflijk goed en gelukkig. En ik wist niet waarom. Toen ik dat er zomaar uitflapte, keek Yvon Kull, zo heet de man, me strak maar vriendelijk aan en zei ‘Je moet niet verder zoeken, hier is God overal’. Zo was het.

Hij regelden een picknick voor ons, na eerst nog heel wat verhalen verteld te hebben. Die komen terecht in de teksten buiten deze blog, misschien doe ik er later nog iets mee. Wat ik alvast met jullie deel nu, is zijn uitleg over hoe zo ’n hospice werkt. Het is er 7 maanden winter, de plek is dan alleen te voet bereikbaar. De ‘econoom’ moet dus in september inkopen doen voor 7 maanden voor 7 man, de monniken en een paar vaste werknemers, plus 130 à 150 gasten die bijna dagelijks onderdak zoeken in het klooster. Meer in de winter dan in de zomer. Hij liet me even nadenken over de hoeveelheden wc papier er ingeslagen moest worden. En dat het brood in de vriezer na 6 maanden begint te verkruimelen. Maar nu genoeg hierover. De dag!

Italia!

We vertrokken goedgezind en vol epo (door de hoogtestage van gisteren) aan de tocht naar beneden. Dat ging vanzelf. En mooi dat het weer was! De dorpjes zagen er weer anders uit, Italiaans! De grens ga je over zonder dat je er erg in hebt. 

Het eerste stuk ging steil omlaag maar na Saint-Rémy ging het gezapig aan en kregen we een echt vakantiegevoel. 

Voor we het wisten kwam Echevenoz in zicht. En daar hadden we een …. date met Veer en Joris. 

Zij kwamen speciaal helemaal uit België om ons een hart onder de riem te steken. Dat is toch niet te geloven. Ze huurden een appartement in Aosta voor 4 personen en Herman, de hond. Daar zitten we nu op het terras te genieten

Ps:  God is overal. Maar toch vooral hier, nu. Bij ons. 

Pps: Bedankt, Hilde en Yves, believers van Make it Work, van het eerste uur! Zonder geloof staan we nergens. Geloof in elke mens, ook die mensen die weinig kansen kregen. Jullie geven kansen.

Ppps: Voor de nieuwe volgers van deze blog: meer uitleg over Make it Work en het doel van deze staptocht vinden jullie op: https://www.make-it-work.be/deweg

Pppps: Yvon Kull schreef een boek, google hem maar.