Dag 56 - naar Aosta - 15 km

Een eerste Italiaans ijsje

Het was een heerlijke avond, met vrienden, wat wil je nog meer! Onze eerste avond in Italië en meteen uit eten in Aosta. We zijn onder de indruk van deze stad die, helemaal ingesloten door het hooggebergte, haar eigenzinnig karakter heeft. Bergmensen met Italiaanse flair. Dat zie je meteen aan de kleren van de vrouwen. Een stad van en voor Italianen. Met hun Romeinse roots van onwrikbaarheid en efficiëntie nog duidelijk zichtbaar. Veel van de stad zagen we nochtans niet want het was al laat en we hadden honger en daarna waren we moe. Het enige dat we nog aankonden was een echt Italiaans ijsje.

Toch sliepen we niet goed. Het was drukkend warm. Ons Veertje was de enige die als een roosje sliep, zoals gewoonlijk. Maar na een heerlijk ontbijt met yoghurt en zelfgemaakte granola, verse chocoladebroodjes (die als picknick dienden), vers geperst fruitsap en stevige Italiaanse koffie, waren we toch fit genoeg om een mooie wandeling te maken. 

Bergaf, recht de vallei in

Joris zette ons af op het punt waar hij ons gisterenmiddag oppikte. Het was een makkelijke etappe: kort, een lang stuk vlak (raar, hé, in het hooggebergte) langs een kanaaltje, een steil stuk en daarna veel asfalt bij het binnenlopen van de stad Aosta. Wat ons opviel is dat ze hier fier zijn op hun Francigena. De klemtoon bij ‘Francigena’ ligt trouwens op de ‘i’ en niet op de ‘e’ zoal in het Frans. De bewegwijzering is uitstekend en we zien voor het eerst stempels in de kerkjes, die voor de verandering open zijn. 

Voor de leken in pelgrimeren: stempels worden in de credential gezet, een boekje met vakjes. De bedoeling is dat je een stempel laat zetten op elke plaats waar je slaapt. Dat heeft een reden: in de albergues kan je 1 nacht verblijven, daarna moet je plaats maken voor de pelgrims die een dag na jou aankomen. Om te voorkomen dat niet -pelgrims de plaatsen innemen en er als toerist meerdere dagen willen verblijven zoals in een gewone gîte, moet je via dat stempelboekje aantonen dat je wel degelijk een pelgrim bent. Anders zouden pelgrims te voet nooit aan een slaapplek geraken. Onze credential is zo goed als vol. Daarom zijn Geertje en Veer even naar het informatiecentrum van de stad om een nieuwe op te halen. 

Onze credential.

Veer haar credential

Veer liep mee met ons. Als gastblogger geef ik nu het woord aan haar. 

Gast-blogger… wat een verantwoordelijkheid!

Joris en ik, vurige supporters van de dappere stapsters, waren van bij het prille begin zeer enthousiast om ergens aan- of in te pikken.  De plannen begonnen dus groots!  Maar meestappen vraagt tijd, en ook voorbereiding, en na het lezen van de dagelijkse blog beseften we al snel dat we onze deelname niet al te uitgebreid moesten zien!  Toen kwam onze vriend covid ook nog even langs, waardoor we pas nu konden afzakken.  Maar kijk:  donderdagmorgen vertrokken en rond 16u zaten we al samen op een terrasje!  En vanmorgen zijn Geertje, Ingrid, onze hond Herman en ik dan aan etappe 56 begonnen. Een vrij korte en niet al te zware etappe, precies goed voor pelgrim-toeristen zoals ik!  En mooi!!! 

Herman wist niet wat hem overkwam!  

Heeft natuurlijk ook minstens 3 x zoveel kilometers dan wij afgelegd, door de bossen, langs een kanaaltje, door de alpenweiden, kortom: van postkaart naar postkaart. 

 

Eerlijk?  Het was een walk in the park vandaag…. Een mooi paadje, af en toe even steil naar beneden maar zeker geen benenbreker of kuitenbijter.  Herman en ik hebben ervan genoten!  Dit hebben Ingrid en ik, die mekaar 56 jaar kennen, toch nooit kunnen vermoeden:  dat wij op een mooie dag samen een stukje Via Francigena zouden wandelen!  

En als we dan kijken naar die imposante bergen rondom ons, groeit ons respect voor Ingrid en Geertje nog meer!  Ik ken niemand die te voet van Meise naar Rome wandelt, rustig over de Alpen klautert en pijntjes verbijt alsof het niks is!  Wa(u)w!!!

Ps: Alain, de grens tussen Zwiserland en Italië is gewoon niet aangeduid, daar boven op de col. Ofwel zijn wij er met onze ogen toe voorbijgelopen.

Pps: Een dikke merci aan Jo Dierckx, redacteur van het parochieblad van onze geliefde parochie Sint-Martinus. Voor je steun en enthousiasme. En om je gerust te stellen: we hebben nog steeds ‘normale’ voeten. Denken we toch.

Ppps: (als echte blogger nog een ppps!). Ingrid en Geertje lanceren hier echt een nieuwe mode, al ben ik nog niet helemaal overtuigd of ik ze zal volgen… streepjesbenen???

Pppps: En ja, we zijn over de helft. Al een stukje, vermoeden we. Maar omdat we niet zeker zijn wanneer Rome zijn poorten voor ons zal openen, blijven we er kalm bij.