Dag 57 - rustdag in Aosta - 9 km

Leuk, hé, zo ’n gastblogger! 

De late namiddag gisteren was rustig en lazy, hoewel het weer omgeslagen was en het plots fel afkoelde. Op goed geluk gingen we weer iets te eten zoeken in de stad. Dat was dus echt even zoeken want de Aosta-feesten waren in volle voorbereiding en alleen al parking vinden was niet evident. We vonden een tafeltje in de koele kelder van Trattoria Pretoria, vlak bij de Porta Pretoria, een indrukwekkend Romeins poortgebouw. Een eerder chique restaurant, waar we ons deze keer beperkten tot één gerecht want niemand had veel honger na die late lunch. Maar een ijsje kon er nog wel bij. We lagen weer vroeg in bed en deze keer sliep iedereen zeer goed, behalve Joris, ondanks zijn door ons zelf in elkaar geknutselde ventilator die hij de Ipermercado Gros Cidac, de grootste winkel van Aosta, van Italië en waarschijnlijk ook van de hele wereld, gekocht had.

Het ontbijt was niet-te-doen: precies hetzelfde als gisteren maar dan mét spek met eieren. Dat hadden we in geen eeuwigheid meer gegeten. 

Daarna moesten we, Geertje en ik, nog wat slaapplekken zoeken. Die zijn nu eindelijk geregeld voor de dagen dat de zusjes komen. Jaja, de zusjes Goovaerts komen 5 dagen met ons meestappen. Niet als toerist maar als echte pelgrims, met credential! Daar zijn we dan ook maar best op voorbereid want plaats vinden voor twee is al niet gemakkelijk, voor vier is het nog een stuk moeilijker.

De rest van de voormiddag ging naar een regelrechte toeristische uitstap: met de kabelbaan Pilar (naar de naam van het riviertje in Aosta) naar boven. 

In de winter een skigebied, nu in de zomer een walhalla voor mountainbikers. De vergezichten waren onovertroffen en we deden er een wandeling (zo houdt de pelgrim zijn benen soepel) naar een kapelletje. 

Terug thuis wachtte ons een lunch à la Joris: een buffet met alles erop en eraan. 

Daar moeten we nu even van bekomen en iedereen houdt nu een siësta. Dat is dus een rustdag. Met ijs op de knie ter preventie. Dokter Jan, dat kan jij wel appreciëren, hé!

En straks hebben we een date met … onze lieve Alexis. Eerst een Apero bij hem thuis, in zijn geliefde Aostavallei. Tot straks.

Voilà, het zit er op, onze laatste avond in Aosta. Die begon in de …  Ipermercado Gros Cidac. Veer en Joris hadden écht nog van alles nodig om mee naar huis te nemen. Wel indrukwekkend, die rayons vol pasta.

Daarna naar het ouderlijk huis van Alexis. Hij was zelf ternauwernood aangekomen na een verjaardagsfeestje voor een goede vriend. Hij toverde een flesje op tafel maar kon niet wachten tot zijn moeder en zijn vader erbij zouden komen. Dat was wat hij wilde. Dat we zijn ouders zouden ontmoeten. En dat gebeurde want zijn moeder kwam er al snel aan. Zijn vader wat later, enigszins gegeneerd voor zijn werkkleren. 

Het gesprek ging over hoe wij elkaar ontmoetten, 7 jaar geleden, hoe dat was, ook voor hen. Zijn vader vond het toen maar niks, dat zijn zoon ‘zomaar’ vertrok voor zo lang, dat was duidelijk. Maar de verwijdering van zijn familie heeft Alexis goed gedaan. Ook een van de redenen waarom hij die job in Montreux heeft aanvaard. Maar het is en blijft zijn leven: de val d’Aosta, de wijn, zijn familie. 

Daarna naar het restaurant. Alexis had een uitstekende keuze gemaakt, we hebben echt superlekker gegeten. 

En gepraat en gepraat. En daarna nog een heuse sightseeing in de stad. Voor ons allemaal een reden om zeker eens terug te komen! Het was en mooie avond. Een cadeau, recht uit de hemel gevallen, toeval of niet, volgens Veer is dat het lot. Dat dingen lopen zoals ze horen te lopen.

Ps: Dokter Jan, een dikke merci voor al uw medisch adviezen. Goud, dat zijn ze ons waard. Goud is ook jullie steun aan Make it Work!