Dag 58 - naar Chatillon - 29 km

De ochtendzon in de Val d’ Aosta

Om te beginnen een correctie over Aosta. Ik schreef dat het een stad voor en door Italianen was. Bij de ouders van Alexis kregen we een ander beeld, dat begon met de uitleg over hun Patois VdA. Het is Franco-Provençaals, een taal  die de gemeenschappen rond de Mont Blanc verenigt. Een soort Frans dus met Italiaanse invloed. ‘Nous sommes pas des Italiens’, zei de moeder van Alexis ferm. ‘Wat dan wel?’, vroeg ik. ‘Des Valdostois’. Voilà, daarmee is dat ook weer rechtgezet. Aosta is van de Valdostois.

Na een korte nacht en een rap rap ontbijt, waren we weg. 

Veer en Joris zetten ons af op de weg, zonder rugzak, want die zouden ze nog wel even brengen naar onze volgende plek. Heerlijk en, eerlijk gezegd, heel welkom want in het boek omschrijven ze deze etappe als moeilijk. Dat was ze wel, door de lengte, het vele, vaak steile klimmen (650m) en dalen (670m) en de warmte. Met wat stevige kuitenbijters (steil omhoog) en benenbrekers (omlaag via een geaccidenteerd parcours). Maar het viel wel mee. We waren er 8 uur en 40 minuten mee bezig. 

Het was zeker mooi maar toch een kanttekening: de vallei wordt soms smal en dan krijg je alles weer bijeen. De autostrade, de trein, de gewone weg, de waterkrachtcentrale, de fabrieken, enfin, menselijke ‘cultuur’ die toch heel wat van de charme van wat ooit, zonder die rotzooi, een prachtige vallei moet geweest zijn. Het meest storend is het lawaai. Vooral van brommers, die je kilometers ver hoort. Wat heeft de mensheid zichzelf toch aangedaan…

Kasteel van Quart

 Onverwacht gezelschap 

Dansend de berg af

We kwamen vandaag wel wat anderen tegen op de weg. Eerst een vrouw die er wat verward uitzag. Later kregen we de kans om er een praatje mee te maken. Ze heet Myriam, een Française, doek gestart is in Martigny. Ze loopt 7 dagen, met heel weinig geld. Ze heeft een tent bij en hoopte deze avond een bed te vinden. Later kwamen we een andere vrouw tegen, Marie-Paule, ook een Française die de VF in stukjes van een week loopt. 

Marie-paule stapte een heel stuk met ons mee

Elk jaar een week. Ze verblijft in een hotel in Bourg-Saint-Pierre in Zwitserland en gaat vanuit Italië telkens terug. Dit doet ze omdat haar bejaarde moeder van 90 jaar niet gevaccineerd is en heel bang is voor de Covid. En ze, haar moeder dus, had gehoord dat er veel Covid was in Italië, dus wou ze niet dat haar dochter naar Italië ging. Ze had er veel voor over, Marie-Paule, om haar moeder gehoorzaam te kunnen zijn. Verder kwamen we hier en daar nog wat rare figuren tegen. 

En op een bepaald moment begin je te verlangen naar een ander drankje dan water. Een cola, bv. Daar moesten we vandaag 22 km lang op wachten, tot in Chambave. Daar genoten we van maar een man van het dorp sprak ons aan en maande ons aan te vertrekken omdat er een onweer op komst was. En dat klopte. We moesten nog anderhalf uur gaan, door totaal verlaten dorpjes, best wel mooi om te zien, die ruïnes.

Tegen het einde van deze lange etappe stak de storm op. Hevige wind. De regen waren we voor, met dank aan de man van Chambave. 

Het kasteel van Chatillon in de wind

We waren nog maar goed en wel gedoucht, toen de zusjes arriveerden. Hoe gek allemaal, dat bezoek op deze VF. 

We gingen naar een fancy bar, wij om de etappe door te spoelen, zij om de lange autorit te verteren. 

Daarna gingen we in ons hotel.  ‘Rendez-Vous’, ons aangeraden door een Franciscaner pater, lekker raclette eten, kwestie van in de bergsfeer te komen/te blijven. Heel gezellig allemaal. En nu naar bed!

Ps: Erwin en Huguette, Steven en Ilse, het was  een uitdagende etappe voor ons vandaag. De gasten van Make it Work hebben ook heel wat uitdagende etappes af te leggen. Jullie steun aan ons = jullie steun aan hen. Bedankt hiervoor! 

Pps: Marianne, de VF zal nooit of te nimmer Google Maps volgen: Waarom beneden blijven als je ook omhoog kan? Waarom rechtdoor gaan als je ook kan kronkelen? Van in Echevenoz was het er nog exact 1.000. 😉

Ppps: Zuske, wij denken ook heel veel aan jou/jullie. ❤️❤️❤️