Dag 59 - naar Verrès - 22 km

Wat een mooie dag. In hotel Rendez-Vous sliepen we goed want het waren goede bedden en  het was niet te warm. Er was deze morgen ook een rijkelijk ontbijt. Heel goed verblijf, aldus, merci pater Franciscaner voor de tip!

Katrin en Jo waren best wat zenuwachtig voor hun eerste stapdag. Dat waren wij ook, 59 dagen geleden, hoewel we het parcours van dag 1 kenden. Uiteraard was dat voor niks nodig. Toen niet en nu niet. Wat je dan kan doen, is gewoon beginnen. De straat opgaan, aansluiting met de weg zoeken en dan hup, de berg op. In het begin hadden we zoals steeds vrij veel asfalt maar ’s ochtends is dat niet zo erg. Met de zusjes Goovaerts op stap krijgen we aandacht voor andere dingen onderweg. Hoe de moestuintjes erbij liggen bijvoorbeeld, en hoe de tomaten kleuren en de courgettes opgebonden worden. Ook grappig: net zoals Geertje proven Katrin en Jo van elke vijgen- en pruimenboom die ze passeren, en moeten ze zich inhouden om af te blijven van de perzikenboom in een tuin. 

Onder zussen wordt er natuurlijk veel gebabbeld. En dan verlies je de pijlen uit het oog. We hebben sinds lang niet meer zoveel verkeerd gelopen en op onze stappen moeten terugkeren. 

In Chilan liepen we langs een kapelletje dat een heuse kerk bleek te zijn. Er zat een vrouw die uitleg gaf over alles. Over haar persoonlijk leven, ze zou nog drie maanden te leven hebben, over de bouw van de kerk door haar grootvader, eigenhandig gebouwd met stenen uit de rivier Dora Baltea, en die zijn allemaal verschillend van grootte, over het Patois, over het feit dat de officiële taal hier op het gemeentehuis en de post Frans is, dat je hier missen kan aanvragen, dat.. en dat… Toen we er aankwamen stonden er twee pelgrims binnen. Twee vrouwen die in het vloeiend Italiaans met die vrouw aan het praten waren en dan lustig doorgingen tegen elkaar in het Antwerps. Ze maakten dankbaar gebruik van onze komst om zelf te kunnen doorgaan. Achteraf kwamen we ze uiteraard nog tegen, Kristel en ons An, twee zussen uit Mortsel en Wilrijk. 

Ze zijn gestart in Martigny en stappen tot Ivrea, twee etappes van hier. Kristel had ook al de Camino Frances gedaan. Als de pelgrimsmicrobe je te pakken heeft, geraak je er nog maar moeilijk van af.

De etappe werd omschreven als moeilijk. Hoewel het maar 22 km was, klopte dat deels wel. Door de hoogtemeters en de single tracks die bij momenten wel steil waren. Maar écht moeilijk is overdreven. Naar GR normen zou het ‘redelijk’ zijn. 

Met de zusjes erbij is de bedevaart eerder een culinaire spelevaart geworden. Gisteren prosecco als Apero, raclet, een ontbijttafel, deze middag een restaurant waar we pasta aten, aangevuld met tomaten uit den hof van Katrin. 

Bij aankomst een Gelato 

én een terrasje met een drankje, en dan moeten we straks nog uit eten, ja wadde! Als we nog maar in onze kleren passen, na deze week! 

De surprise van de dag: zicht op de Matterhorn! 

Dat geloven we immers stellig. Om alle twijfel weg te nemen was het over naar familie: ons Hilde weet altijd alles dus… als zij het bevestigde was het voor ons waar. De sneeuw was weg, net zoals die van de Mont Blanc aan Italiaanse kant. De 0 graad ligt nog steeds boven de 5.000 meter, dus ja, alle sneeuw smelt als .. sneeuw voor de zon. 

Ps: Onze dank gaat vandaag naar onze lieve medeparochianen Magda en Wilfried, de zusters Dominica, Lydia en Marina, Jeanine, Rik en Monique. Jullie steun is meer dan welkom!

Pps: Wat is er mooier dan familie! 

Ppps: Het was weeral een dag om dankbaar voor te zijn. Alles is altijd zoals het hoort te zijn.