Dag 60 - naar Pont-Saint-Martin - 22 km

We sliepen in een soort jeugdherberg, met vier op een kamer. Twee gewone bedden en één stapelbed. Daar sliepen Jo en Katrin in. Wij, als twee prinsessen in de gewone bedjes, die, naar de vering van de matras te beoordelen, al een keer of 1.000.000 gebruikt waren. Er was er maar één die goed sliep. Die slaapt nu ook al weer… Een geruste ziel. 

We gingen op aanraden van de vrouw van de bar waar we iets dronken voor aankomst, iets eten in het centrum van Verrès, Due Valli en wie zat daar naast ons? Ons An en Kristel. Het was lekker en gezellig en dan op tijd weer naar onze Ostello. Dat was meer een soort van broeikas, waar naast ons raam, waarvan de rolluik kapot was, een trein (volgens Katrin een oude stoomtrein) langs denderde. Het ontbijt compenseerde alles want we kregen een croissant, youghourt, fruitsap en fruit. Alles wat we nodig hebben om onze turbo aan te zetten, om dit klein etappetje eens snel af te lappen. Daar hebben we ons serieus aan mispakt.

Die dag begon al meteen op z’n pelgrims: er stond een man te wachten aan een van de eerste pijlen. Hij vroeg of we naar Pont-Saint-Martin gingen. Toen we ja antwoorden, zei hij tevreden ‘dan kan ik het eerste stuk met jullie meelopen’. Hij sloot aan en effectief, tot een kilometer of 6 verder liep hij mee. 

Hij heette Salvatore, woont in Ivrea (onze volgende etappe) en deed een aantal VF etappes, een beetje door elkaar. Vandaag vond hij de etappe te kort, daarom breidde hij er een stuk aan van 1.000 hoogtemeters, recht de berg op. Hij hielp ons helaas uit onze droom: toen we hem een foto van ‘onze Matterhorn’ lieten zien, was hij resoluut: dat was allesbehalve de Matterhorn, het was de Mont Vic. Tot afscheid zei hij dat we in Ivrea samen zouden kunnen eten. En passant zou hij dan ook zijn stad laten zien. Dat lieten we wat blauwblauw. 

Een weg vol geschiedenis

In Arnad, voornamelijk bekend voor zijn lardo bianco, zachte, witte ham, liepen we langs een schitterende Romaanse kerk uit de 12e eeuw. Jawel, een Sint Martinus kerk. 

Heel jammer dat ze gesloten was.  We staken de brug over de Dora over en naderden Bard. Daar is de vallei heel smal, net zoals in Saint-Maurice. En midden in die vallei, gevormd door een gletsjer die al millennia geleden verdwenen is, staat een kasteel. 

Het kasteel van Bard, maar een fort is een betere benaming. Er gaan tal van verhalen rond. Over Napoleon die hier met zijn leger 14 dagen vast zat omdat het fort niet in te nemen was. Uiteindelijk lukte hij er in door de locale bevolking te vragen of er geen alternatieve route was. Jawel, natuurlijk, het pad dat Salvatore vandaag liep, over de berg. Als echte toeristen kochten we een ticket voor de kabellift en bezoek van het kasteel. 

Een dorpje verder kregen we honger. Helaas (of gelukkig) was de winkel toe. Dan gingen we maar weer op een terrasje zitten. We waren toch al getransformeerd van pelgrim tot toerist. 

Een laatste stuk bracht ons via een schitterende oude Romeinse baan 

naar de Romeinse brug van Pont Saint Martin. 

Wat een huzarenstukje, die brug. Gebouwd in de eerste eeuw AC, in het tijdperk van Augustus, houdt ze al meer dan 2.000 jaar stand. En ze is gewoon prachtig. Om de toeristendag compleet te maken, aten we een ijsje.

We zijn nu beland in Ostello Carla. Met vier op een kamer, bij Carla die volgens ons tussen de 72 en de 78 is. Heel vriendelijk en ze gaf de zusjes geen glas maar een kuip prosecco. En ze doet onze was in het wasmachine. Én, . Jawel, ze brengt ons zo meteen met de auto naar een restaurant want we zitten 3 kilometer van het centrum. Dat kan moeilijk verbeterd worden!

Ps: Achteraf bekeken hadden we beter vandaag de mensen van Sint-Martinus Meise bedankt, met al die Saint- Martins vandaag. 

Pps: Maar kijk, het is vandaag aan Het Brughuis. Want als brug kan dat tellen, wat zij doen voor jongeren met moeilijkheden op vlak van huisvesting. Het kan als voorbeeld gelden. Wat ze doen voor jongeren van Make it Work al evenzeer. Dikke merci!

Ppps: Het leven kan hard zijn. Ook voor straatwerkers, als de zon ongenadig brandt. 

Pppps: Op dag 60 verlaten we de Valle d’ Aosta. We hebben er ons hart verloren. En gaan zeker eens terug (nee, niet te voet). Vanaf morgen steken we de grens over en belanden we in Piëmonte. Weer een nieuw hoofdstuk. Spannend!