Dag 63 - naar Viverone - 23 km

Deze morgen liep de wekker weer op een normaal uur af en hadden de zusjes minder goed geslapen. Het was warm en er was straatlawaai. Onder hun raam was er een fonteintje waar de hele stad zich ’s nachts aan kwam laven en en passant werden er de laatste nieuwtjes van de stad doorgegeven. Ideaal om op de hoogte te blijven, als je daar iets aan hebt… Geertje en ik sliepen er door en.. waren allebei weer helemaal klaar om er aan te beginnen, etappe 63. Wat slaap vermag!

Bij het uitlopen van de stad, botsten we weer op de infostand van de VF. Dat leverde een obligate foto en een stempel op. 

Aan de hoogtemeters (260 omhoog, 260 omlaag) kan je zien dat we het gebergte achter ons hebben. We liepen langs de rand van de Piëmontese heuvels,  door de pergola - wijnvelden, die zo anders zijn dan al wat we tot nu toe zagen. 

We zagen oude middeleeuwse kerkjes, sommige nog min of meer in gebruik, zoals de San Pietro in de buurt van Bollengo, 

anderen verlaten en verruïneerd, zoals de Gesuïn, waar alleen de muren en een gedeeltelijke fresco van overblijven.

En heel toffe dorpjes, weer helemaal anders van sfeer dan in de Val d’Aosta. 

Bij aankomst in Viverone werden we getrakteerd op een weids zicht op het meer, een van de grootste hier. Ten noorden van het meer, strekt zich de Serra morene uit, richting Aosta. Het is de grootste morene van Europa, achtergelaten door de Balteogletscher, na de laatste ijstijd.

Het was de laatste stapdag met de zusjes. Zo rap gaat dat allemaal. Ze zijn nog maar net aangekomen en hup, morgen zijn ze al weer weg. Maar eerst nog een obligaat terrasje bij aankomst in Viverone. We liepen door naar het meer omdat we daar een afspraak hadden. Met Simona en daar zijn we héél erg blij mee. Na een kilometer of 5 kwamen we aan een rustplekje voor pelgrims. Daar kwamen Katrin en Geertje tot de vaststelling dat er een fout was gemaakt met de reservering van ons slaapplek deze avond die we noodgedwongen (wegens een dag uitstel) hadden moeten herboeken. Die bleek op een totaal verkeerde plek te liggen. 

De rustplek werd meteen een stressplek, een soort bureau waar Katrin en Geertje met 4 gsm’s in de weer waren en overal bot vingen. Het was al zo moeilijk geweest, gisteren. Maar… ergens wacht er altijd een bed. En dat bed is hier, op een verlaten heuvel in Salussola, met de auto 12 km verder. Simona kwam ons oppikken, hoera! Ze woont hier nog niet zo lang met haar zoon en dochter. 

Ze woonden altijd in de bergen maar de zoon had zijn zinnen gezet op wijnbouw en hier hadden ze een huis gevonden met 6 hectare wijngaarden. Dus zijn ze maar met zijn allen naar hier verhuisd. Hier hoor je niets. Want hier is ook niets. Behalve honden, ezels, een bompa en een bomma. Die zijn misschien ook mee verhuisd, dat is nog niet duidelijk. Straks aan tafel, want jawel, Simona gaat ook nog eens koken voor ons, zullen we alle verhalen wel horen. 

Ps: Je gezondheid kies je niet. Je kan alleen maar dankbaar zijn als je gezond bent.  

Pps: Je thuissituatie kies je niet. Je kan alleen maar dankbaar zijn als je uit een treffelijk gezin komt. 

Ppps: De jongeren van Make ik Work hadden minder geluk. Daarom hebben ze nu alle steun nodig. Bedankt, Katrin en Herwig en Jo en Koen. Voor jullie betrokkenheid, het meestappen, zelfs een etappe van ons over te nemen en jullie eeuwige steun!

Pppps: Het was heel tof met de zusjes!