Dag 65 - naar Vercelli - 31,6 km

Je zou kunnen denken dat een dag door de vlakte saai is. Met alleen maar rijstvelden en rechte wegen erdoor heen.

Je zou kunnen denken dat muggenzwermen je hele dag verpesten. Met hun agressief gedrag.

Je zou kunnen denken dat paden van kiezelsteentjes, die je doen surplacen, geweldig beginnen tegen te steken. 

En ja, dat is allemaal waar. En dat meer dan 31 km aan een stuk door. Saai, ambetant en vervelend. En toch hadden we weer een topdag. Hoor maar.

We vertrokken vroeg, om half acht. Maar niet zonder even te stoppen voor een croissant met een cappuccino. We zijn per slot van rekening in Italië.

Hup, de rijstvelden in, met ver op de achtergrond het hooggebergte, zelfs met sneeuw.

Het eerste uur ging alles prima, het tweede uur ook nog en toen kwamen we in een dorpje waar er een winkel open was. Dat was al een geweldige meevaller want de vrouw van de winkel maakte ons een broodje met hesp, voor onze lunch en we kochten water. Klaar voor de rest van de dag. Het werd licht bewolkt en ook dat was een chanceke. Reigers van verschillend pluimage vergezellenden ons de hele weg. Witte reigers en witte reigers met een zwarte kop, nek en staart. Geertje dacht dat het Ibissen waren. Alain, kan jij dat bevestigen? 

Schuw als ze waren zijn we er niet in geslaagd er een treffelijke foto van te maken. Maar ze waren er langs heel ons parcours, 

Twee uur later werden we moe en stopten we voor een vroege picknick. Gewoon op een steen langs de weg want de picknicktafel stond achter de hoek en die hadden we nog niet gezien. 

Na de picknick kregen we het zwaar. We hadden al zo ’n dikke 20 km gedaan en er kwam maar geen eind aan. Bovendien was de weg omgelegd door een boer die niet akkoord was met al die pelgrims (we kwamen werkelijk geen kip en al zeker geen pelgrim tegen) over zijn terrein en moesten we kiezen. Ofwel een stuk langs de oorspronkelijk weg, langs het dorpje Montonero, waar een kasteel en, belangrijker, een restaurant was. Ofwel langs een nieuwe en kortere route zonder dorpje met restaurant en zonder water. Dat was een no brainer. Op naar Montonero. 

Het kasteel van Montonero

Geertje geloofde er niet echt in en effectief, ze leek gelijk te krijgen want we liepen het piepkleine dorpje alweer uit maar dan zagen we plots veel auto’s staan en dan een parasol en dan een terras en een tuin en in die tuin stond een zetel op ons te wachten. Daar ploeften we ons neer en bestelden een cola. Heerlijk! Die cola was nog niet halfweg op of de vriendelijke dienster kwam met een bijzonder verzoek. Op het terras vol tafels met families, was een oudere man alleen aan zijn dessert. Hij bood ons, pelgrims, een typische schotel Panisa aan. Geen moment om te overleggen, gewoon ja of nee zeggen en we kozen voor ja. De dienster en de man waren heel blij. Wij waren wat vertwijfeld. Panisa, zo had de dienster uitgelegd, was een risotto met bonen (jawel, boooonen, mijn familie weet dat ik dat nooooit eet). Maar de man zag er vriendelijk en eenzaam uit. Wij schoven dus bij hem bij aan tafel. 

We kregen een rode Piëmontese wijn en een Panisa die gewoonweg heerlijk was. Alfio, zo heette de man, was vaste klant in het restaurant. Hij woonde 40 km verder maar kwam er speciaal naar toe. Zijn Frans was beperkt maar genoeg om een conversatie te houden. Hij was architect geweest en deed niet liever dan werken met Travertijn die hij mooier vond dan de marmer van Carrara. Zijn zoon was 40 en had geen kinderen, zijn dochter was iets jonger maar had ook geen kinderen. Je voelde aan alles dat hij dat spijtig vond. Hij vertelde over de grote restauratiewerken die hij gedaan had een kerken. Vraag me niet welke want we konden niet alles verstaan. 

Zo kregen we onverwacht een tweede, uitgebreide lunch, in gezelschap!

Toen het tijd was om te vertrekken, bood hij aan om ons met de auto naar Vercelli te brengen. Toen we dat weigerde, keek hij ons heel ongelovig aan. Maar toen hij begreep dat we geen grapje maakte, gaf hij ons een dikke kus en een omhelzing en was hij weg. De dienster kwam ons bedanken en zei dat we die man een heel groot plezier hadden gedaan. Dat gaf ons ook een goed gevoel, natuurlijk. De laatste 10 km waren dan ook een stuk plezanter. 

Desalniettemin was het een lange etappe en stopten we toch eerst op een terrasje alvorens naar de herberg te gaan. We moesten immers dringend naar toilet..

Nu zitten we in een Ostello Eusebius, een oud klooster waar we eerst een half uurtje moesten vrijmaken voor de administratie. 

Maar daar kon iedereen mee lachen. We krijgen hier ook nog eens eten. Hopelijk is het geen Panisa. Of misschien wel…

Ps: Bedankt Erik & Marco. Uiteraard voor jullie steun. Maar vandaag toch extra voor jullie inmiddels onmisbaar geworden kleinood van een cadeau. Zo klein en zo groots! Na onze gsm, waarmee we de weg en slaapplekken zoeken, bloggen en wat nog allemaal, ons meest gebruikte voorwerp: ‘the click relief’. Vandaag minstens 100 keer gebruikt Het neutraliseert muggenbeten, dazenbeten, etc. Echt waar.

De wonderstick. Tip: Lees de gebruiksaanwijzing goed, dan werkt het nog beter!

Pps: Wat zich aandient als te vermijden, kan onverwacht iets gewilds worden.