Dag 66 – naar Nicorvo – 30 km

Gelukkig, het was geen Panisa, gisterenavond. Wel een risotto, uiteraard, met ajuin en gele paprika. Lekker. En gezellig samen aan tafel in een typische Ostello met twee echte hospitaliëri, de sympathieke vrouw, Silvia, die ons inschreef en een man, Sergio. Verder zaten er nog drie Italianen aan tafel. Een koppeltje uit Luca dat nu in Parijs woont en met de fiets op weg waren naar hun familie en een jonge kerel met geweldige eetlust die van Pompei naar de Mont Blanc stapt. We praatten wat Engels en Frans door elkaar tot Sergio er genoeg van kreeg en over ging in het Italiaans. Hij spreekt en begrijpt immers uitsluitend Italiaans. 

Gelukkig nam Silvia ons na het eten terug mee naar het kantoor en daar overlaadde ze ons met geweldige tips. Ze had zelf twee jaar geleden de Francigena gelopen, dus al die info was recent en voor ons heel erg waardevol. Blij dat we zijn, dat we in de Hospitale Sancti Eusebi beland zijn! Na dat enthousiasme van Silvia was er nog wat werk te doen en jawel, .. oogjes toe en snaveltjes dicht! We kropen er vroeg in want de etappe van vandaag wordt stevig en warm.

Toch konden we het niet laten om even een kijkje te nemen in de gigantische kathedraal, waar de ochtendmuziek al bezig was om 8.30 uur. Daarna liepen we sneller de stad uit dan we ze inliepen gisteren. 

Na het oversteken van de Sesia kwamen we snel terecht op het grintpad dat kilometers lang over een dijk liep, tussen de rijst- en maisvelden richting Castrello. Dit pad is zowel voor fietsende als wandelende pelgrims. Het was fijn om ook eens een babbeltje te doen met fietsers die de weg minstens vier keer zo snel afleggen. En veel minder last hebben van muggen, zo blijkt. Als wij durven te stoppen met wandelen, worden we meteen aangevallen en opgegeten door zwermen vreselijke steekmuggen, die zich niet laten tegenhouden. Niet door ons gewaai en gemep, niet door vitamine B-pillen die we al slikken sinds thuis, niet door een homeopathisch middel dat een apotheker ons verkocht, niet door de strafste antimuggenspray die er bestaat.

Een veer van een Ibis

Dat maakte de etappe zwaar. Bijna nergens schaduw en bijna nergens een plek om te rusten zonder meteen overal gebeten te worden. En ook bezorgdheid sleep je de hele dag mee en maakt dat je rugzak precies dubbel zo zwaar weegt. 

Het is vandaag ook Moederdag. Alle winkels en bars zijn gesloten. We waren verwittigd, maar hoopten toch onderweg nog een bar open te vinden om daar een broodje te kunnen kopen en een stukje worst of een blikje tonijn voor vanavond. Want we slapen vanavond in een parochiale ostello van Nicorvo, een klein stadje net voorbij Robbio. En in dit piepklein dorpje is er geen winkel en geen bar. Zorg dus dat je eten meeneemt, zo had de vrouw ons verwittigd, want hier is niets behalve spaghetti en tomatensaus. Van Silvia kregen we deze ochtend 2 prefab brioches mee, voor het geval we niks zouden tegenkomen onderweg.

En we kwamen echt niks tegen. In het eerste dorp Palestro kregen we wel water van een vriendelijke man op straat. We vroegen of de bar open was. Hij legde uit waar die was, maar was niet zeker of ze open zou zijn. We liepen er 2 km voor om. Tevergeefs. Gesloten. Dan maar een graankoekje uit onze rugzak om de honger te stillen. Veel honger hadden we niet. Wel grote dorst. 

Daarom besloten we in het volgende stadje, Robbio, de weg toch even te verlaten om te checken of er een bar of een winkeltje  open was. Ik langs een straat, Ingrid langs de andere. We kwamen elkaar opnieuw tegen op het dorpsplein. Teleurgesteld, want alle bars en restaurants waren toe. Zou het dan echt ‘de fanfare van honger en dorst’ worden? Tot we even verderop een man een huis met een luifel zagen binnengaan. En jawel hoor: een restaurant, dat open was en bovendien goed gevuld met tafelende Italianen. De eigenaar kwam naar ons toe, eerst niet al te enthousiast, met de boodschap, netjes vertaald door Google translate, dat ze gespecialiseerd waren in vis en geen snel fast food konden serveren. Wij verzekerden hem dat we alle tijd hadden en hij wees ons een tafeltje toe waar we neerploften en meteen een hele fles water bestelden en opdronken. 

Ik moet je tussendoor een vertellen over een traditie die mijn vader initieerde. Op Moederdag trakteerde hij mijn moeder altijd op een etentje. Eerst in een restaurant, later thuis, aan de tafel in de tuin onder het wit boompje. Dan haalde hij kreeft bij de groothandel en serveerde hij die ‘belle vue’ met alles erop en eraan. Later toen mijn moeder gestorven was, zette hij de traditie voort voor zijn dochters en schoondochters. Op 15 augustus werden we dus altijd getrakteerd op kreeft bij mijn vader in de tuin.

Weet je wat er op de kaart stond in restaurant Ante e Robbi in Robbio? ‘Taglioni fresco all’uovo. Franchise, passata si Datterni al basilica.’ Om niet te zeggen: pasta met verse kreeft. Daar konden we geen nee tegen zeggen, dat snap je! 

Een feestelijke Moederdag!

We hebben gesmuld. We hebben geklonken op mijn vader en mijn moeder. En op ons en op alle moeders, die hun kinderen liefhebben, vasthouden en weer loslaten.

We kregen allesbehalve fast food. Allesbehalve een snelle hap onderweg. Wel een zalige plek om weer even van de wereld te zijn en te genieten van een zalige rustpauze. Om 14.30 uur kwamen we aan, om 16 uur verlieten het restaurant en Robbio en stapten we met nieuwe moed en ‘le vin dans nos chausettes’ de laatste 8 kilometer naar Nicorvo.

We zijn hier ontvangen door een sympathieke vrouw, haar man Andrea en haar twee tienerdochters. 

De vrouw is bijzonder enthousiast, volgt al ‘haar’ pelgrims op facebook en instagram en toont trots de foto’s van hun aankomst in Rome. Ze droomt ervan om de via francigena te lopen. Ze probeert alvast een nieuw caminoritueel te lanceren: beschilder een kei, zet een foto op de Facebookpagina van de ostello, neem de kei mee naar Rome en laat hem ergens onderweg achter waar die kei zijn beste plekje vindt.

Ik ben ondertussen gedoucht en aan het bloggen. Ingrid doet de was. Het is een mooie Moederdag geweest. In de verte hoor ik gerommel door het raam. Er is onweer op komst. 

Ps: Ook voor Vercelli moeten we nog eens terugkomen.

Pps: gelukkige Moederdag aan alle lieve moeders!

Ppps: 15 augustus is niet alleen Moederdag, maar brengt ons normaal gezien ook met vrienden bijeen rond de feesttafel van Bruno. Gelukkige verjaardag, Bruno! En bedankt allebei, Bruno en Freddy voor jullie steun voor Make it Work. Doe alle vrienden die jou vieren vandaag de groetjes!

Pppps: Ondertussen zijn er al zeer veel verhalen over zieke pelgrims die allemaal exact hetzelfde voor hadden. De fonteintjes zijn in principe allemaal drinkbaar, tenzij er een waarschuwing bij staat. Zo is de wet. Maar door het algemene tekort aan water door het uitblijven van sneeuw (na kerstmis is er niets meer gevallen) en regen (ook hier is het kurkdroog), is er te weinig debiet en druk op het water waardoor er vuil in de leidingen komt. Dat is nog nooit gebeurd tot nu. Zo zijn de zieke pelgrims onrechtstreekse slachtoffers van de klimaatveranderingen. Gelukkig is Ingrid na twee dagen uitzieken weer allemaal genezen. 

Ppppps: Het is dag 66 en van iedereen die zich inschreef en deze blog volgt, heeft nog niemand uitgeschreven. Jullie zijn schatjes.