Dag 67 - naar Garlasco - 33 km

Manman, dat was ver in de blakke zon! 

Na aankomst gisteren, kwam er nog een jonge kerel aangefietst. Ariel uit Argentinië, 25 jaar. Wat doet zo ’n jonge gast uit Zuid-Amerika op de Via Francigena? Dat was een lang verhaal. Hij studeert voor ingenieur maar die studie wil niet zo vlotten. Daarom had hij een break genomen en was gaan werken in de horeca in Aspen USA. Daarna was hij met zijn broer naar Israël gegaan (hij is Joods) en daarna was er een gat te vullen want zijn ouders kwamen ook naar Europa voor vakantie maar pas in september. Wel, dan schafte hij zich maar een fiets aan en ging de VF fietsen. Waarom ook niet, als je kan kiezen tussen strandvakanties, bergwandelingen of meisjes versieren? We hadden een gezellige avond. 

Hij kookte de pasta met de tomatensaus van de hospitaliëri en dat ging er goed in. Wij aten nog een Tuc koekje (zout, hé) en dronken en cola, die Geertje had kunnen scoren in de kaartclub naast onze deur.

De dag verliep uitstekend. 1234567, zo gaat het goed, zo gaat het beter, nog een kilometer. Het landschap werd alsmaar mooier. De eindeloos rechte kiezelwegen werden zacht, kronkelende zandwegen. We waren in form, we zagen het helemaal zitten. Om 10.30 uur hadden we al 10km gedaan en kwamen we aan in Mortara, waar we onze eerste stop van de dag hielden, een cappuccino vonden én een panini voor de lunch. Wat wil een mens nog meer? 

Gewoon meer van hetzelfde. Het wordt warm, heet, bakheet. En we stappen maar door, tot we, tegen alle verwachtingen in, een dorp van niks, genaamd Remondo, een bar open vonden. Hoera, een cola bij onze pistolet! Op een bank aan de overkant in de schaduw.

Daarna? Gewoon meer van hetzelfde. Nog heter, nog droger en nog meer verdorst! Man, wat kan een mens dorst krijgen van al dat stappen. 

Wij waren niet de enige met dorst. Deze oogst is er aan.

Maar kijk, we lopen weer een topdorp binnen waar de bar gesloten is, maar voor ons opengaat. Echt waar. In Tromello kropen de mensen uit hun siëstabed en begonnen stilaan weer aan het leven. En dat deden ze door tafels en stoelen buiten te slepen. Het waren de voorbereidingen voor een dorpsfeest, ter ere van de heilige Rochus. Niet verkeerd, voor een pelgrim. 

Verder was het een lelijk dorp. Rij er gerust voorbij. 

Na meer dan 30 km, naderden we Garlasco. Ook hier mag je gerust doorrijden. ‘ k zou een beetje gas geven. En toen begaf de batterij van mijn horloge het. Die Garmin is gewoon niet gemaakt om dergelijke afstanden te tracken. Of stappen we te traag? Om het effect van het strompeluurtje nog wat kracht bij te zetten, hadden we een slaapplek, helemaal aan het uiteinde van de stad, en daar bovenop nog een extra kilometer van de weg af. En dan liepen we nog verloren… Aankomen. Het is iets. 

Ook ons huiswerk viel dik tegen. We hadden al onze tijd nodig na aankomst (ja, al veel te laat!) om tussen Pavia en Piacenza slaapplekken te vinden. Dat was heel, heel moeilijk. Het is nu al 21.00 en we moeten nog iets gaan zoeken om te eten. 

Ps: Ondertussen zijn we terug van ons uitzonderlijk etentje. Anderhalve kilometer terug richting centrum (nee, dat wil je niet), gewapend met een kaartje van een restaurant dat we kregen in onze B&B, gingen we ‘caca walk’ gewijs op pad. Om vast te stellen dat alles pottoe was. Nog meer richting centrum was gewoon alles toe. Uiteindelijk aten we in een muggenzwerm een broodje Kebab. De muggenspray stond klaar op de toog. Het viel wel mee. 

Pps: Wat zich aandient als ‘a walk in the park’ kan lelijk uitdraaien. 

Ppps: We zijn weliswaar volledig uitgeteld, maar…. We hebben een heel goed bed én voor de allereerste keer airco! Een koele kamer, zalig! Wat gaan wij slapen, zeg!

Pppps: De knie van Geertje protesteert hevig op bijna 50.000 stappen. Wat wil je…

Ppppps: Gietje Peck en Marie-Aline, een dikke merci voor de aanmoedigingen en de steun voor Make it Work. Uw christenhonden gaan weliswaar gestaag maar zeker vooruit.

Om u een idee te geven in welk platteland we ergens zitten.