Dag 68 - naar Pavia - 24 km

In kilometers was het een heel normale etappe. Maar toch ging het vandaag moeizaam. Dat was omdat we moe waren. Gisteren werd het te laat en de nacht was veel te kort. Het bed was heerlijk, daar hadden we nog een uurtje of twee in moeten kunnen blijven liggen. Maar de weg roept. Elke dag weer. En een heerlijk ontbijt wachtte ons: müsli, granola, yoghurt en de onvermijdelijke brioches. Die laatste staken we in onze rugzak, zo hadden we alvast iets voor onderweg. 

Wij waren vermoeid maar de weg zelf was ook vermoeiend. ’s Ochtends vroeg moesten we al door hoog struikgewas ploeteren. Olala, daar heb ik een hekel aan. Je ziet niet waar je je voeten zet, je hangt onmiddellijk vol spinnendraden en andere vuiligheid, dat zit daar vol beesten en uw schoenen zitten meteen vol brol. Daarna volgden we een lange tijd een kanaal. Zo zijn er hier honderden van. Heel de Po-vlakte is een groot landbouwgebied, waar de rijstteelt wordt afgewisseld met maïs. Daar is veel water voor nodig. Die kanalen zijn allemaal onderling verbonden en functioneren als een groot irrigatiesysteem. Gisteren hebben we trouwens de Piëmonte geruild voor Lombardije. Maar het landschap is identiek. De rijstteelt vergt grote schuren, vermoeden we. De landbouwbedrijven zijn immens groot. 

In de verte zagen we een zeer groot, vreemd gebouw. 

Was het een landbouwbedrijf? Was het een fabriek? Nee, het was een kerkhof. Met grote huizen als familiegraven. Indrukwekkend. Een echte stad!

In Villanova d’ Ardenghi, een dorp dat in het midden van de vlakte op een heuvel ligt, dachten we in een bar iets te drinken en onze brioche op eten. Dat viel tegen want de bar was toe. Gelukkig was er een klein winkeltje open en die vrouw was supervriendelijk. Ik mocht er even naar toilet gaan en we kochten er .. cola. Op een bankje buiten hadden we dan toch een goede rustplek voor de lunch. 

Daarna volgde een warme, zweterige tocht langs de oever van een klein riviertje dat wat verder in de Ticino uitmondde. De rivier van Pavia vloeit straks dan weer uit in de Po. Op een bepaald moment waren we ingesloten tussen de rivier links, en rijstvelden rechts. En dat opnieuw in zeer hoog struikgewas. Dat gaf me een zeer onbehaaglijk gevoel. We konden er niet weg want een rijstveld kan je niet oversteken. Daarom hebben we op een bepaald moment, toen het even kon, de fietsroute gevolgd. Die lag wat hoger op een soort berm, waar wat meer wind was en minder muggen. Nog liever asfalt dan dat geploeter in de muggenvelden.

Dat we stilaan de bewoonde wereld bereikten, konden we afleiden uit de fit-o-meters die opdoken. Altijd leuk om even onnozel te doen. 

Poging om Nina Dewael na te doen. 1/10.

Poging om de limbo te doen. 1/10.

Uiteindelijk zagen we Pavia liggen, aan de overkant van de rivier. Die stad ziet er veelbelovend uit. Maar we maakten dat we binnen waren op onze slaapplek, want daar waren de eerste regendruppels. De zweterige atmosfeer verraadde al een naderend onweer. Deze keer zullen we niet ontsnappen want de voorspelling voor morgenvoormiddag is 80% kans op onweer en regen. Hopelijk zakt de temperatuur dan opnieuw onder de 30.

Voor 16.00 uur binnen zijn, zo hoort het. Dan is er een beetje tijd om van alles te regelen. Relax. Gelukkig want morgen wacht ons een zeer lange etappe. Dat kiezen we niet. Het is ook geen teken dat we in topvorm zijn. Dat wil gewoon zeggen dat we geen slaapplek gevonden hebben die dichterbij is… De etappe daarna zal dan redelijk kort zijn. In het gewonen leven zijn we zo gewend om alles te kunnen regelen, zoals we denken dat het het best is. Maar hier, op zo’n camino, gaat dat niet. Hier moet je aanvaarden dat je 36 km voor de boeg hebt omdat de parochie van Santa Cristina besloten heeft om hun Ostello, de enige mogelijkheid in de wijde omtrek, een weekje te sluiten. 

Dat we moe zijn, is niet zo verwonderlijk. De extra ziektedag in Ivrea was niet echt een rustdag. Daarom zullen we in Piacenza (in het Frans Plaisance, dat klinkt veelbelovend, hé) een rustdag nemen. Kwestie om toch iets of wat uitgerust aan de Apennijnen te beginnen. Want… dat is een grote uitdaging. Misschien denken jullie dat we na de Col Grand Saint Bernard het moeilijkste gehad hebben. Niets is minder waar. De moeilijkste etappes met heel veel hoogtemeters, moeilijke ondergrond en grote afstanden starten vanaf Piacenza en de allermoeilijkste zal die van San Quirico naar Radicofani zijn (derde etappe na Siena). Silvia waarschuwde ons: de Col is kinderspel in vergelijking met Radicofani! 

Ps: We weten dat we ons geen zorgen moeten maken op voorhand. Dat helpt niet. Integendeel, we kijken uit naar elke nieuwe etappe die op ons wacht. 

Pps: We kijken ook altijd uit naar gezellige kaartavonden. Greet en Erik, dat wordt een feestje als we weer terug zijn! Bedankt voor jullie steun en aanmoediging, niet in het minst voor Make it Work! Dat is een hart onder de riem.

Ppps: de Ticino staan historisch laag. Het peil zakte onder de meetlat. De drie regendruppels van deze middag zullen daar niets aan veranderen.