Dag 69 - naar Miradolo Terme - 21 km

Dag 69 roept bij ons pure magie en nostalgie op. 7 jaar geleden kwamen we op dag 69, na 1.700 km, aan in Santiago de Compostella. Dat moment valt onmogelijk te beschrijven. We hadden toen kunnen aankomen op dag 68 maar dan moesten we nog 5 extra kilometers stappen, na een etappe van 37 km en dat vonden we teveel. Bovendien wilden we de ervaring om in Monte de Gozo te slapen niet missen. Dat was een heel speciale albergue, gebouwd voor een heilig jaar waarin ze duizenden pelgrims verwachtten. Het was een soort kazerne met units en afdelingen, waar we samen met Gabor, onze Hongaarse vriend, onze allerlaatste nacht doorbrachten. Waar we de laatste keer in een stapelbed kropen en ‘s morgens eens extra luid met onze plastieken zakjes roefelden (horror voor elke pelgrim die eens wat langer wil slapen). 

In dat hele complex waren we bijna alleen. Of de honderden pelgrims waren zodanig verspreid, dat we ze niet zagen. We kwamen die 69e dag fris en uitgeslapen aan op dé Plaza Obradoiro, rond 09.00 uur ’s ochtends. De emotie die ons toen overviel was zo diepgaand en bijna ontwrichtend dat we er een hele dag de kluts van kwijt waren. En dan moest de pelgrimsmis nog komen, waar de ‘Botafumeiro’, het befaamde wierookvat, geheven werd en door de kathedraal gezwierd werd terwijl een sopraan een hemels lied zingt. Houd u dan maar goed…!

Deze herinneringen zijn in onze ziel gegrift. Maar vandaag schrijven we nieuwe verhalen en maken we nieuwe herinneringen. 

Zicht op de klokkentoren vanuit onze kamer 

Met enige heimwee denk ik aan de Ikeabedjes van de zusters van de Santa Maria in Betlem, waar we gisteren sliepen. Heerlijk, zo ’n Ikeabed want we sliepen als roosjes. Ondanks het zware onweer en ondanks de bimbam van de klokkentoren waar we recht onder sliepen. Ik kan je verzekeren, als zo ’n klok plots luidt, dan zou je van het verschieten een stuk van uw tong bijten. Of lag het aan het hemels etentje van gisterenavond dat we zo goed sliepen? We gingen toch nog even de stad in, op zoek naar iets lekkers. Op goed geluk, liepen we eerst de overdekte brug (indrukwekkend) over, dan de hoofdstraat in, om dan af te slaan richting Duomo.  En daar zagen we een schattig restaurantje waar ze wat raar opkeken omdat we zo vroeg waren. Daar kunnen wij ons niets van aantrekken en we hebben er een waar feestmaal gekregen. 

Jaja, weeral aan het genieten!

Bruschetta’s met wit spek en truffelolie, nog een met gorgonzola en honing en een andere met een aubergine-paprika tapenade. Heerlijk. Daarna een pasta parmigiano. Olala.  En daar een lekker wijntje bij. Dat was nu eens 100% genieten! Voor geen geld.

De regendag is begonnen.

Toen we deze morgen vertrokken, was het andere koek. Het weerbericht had ons verwittigd: het zal de hele dag onweren. We doken onze regenkledij op uit de spelonken van onze rugzak. En dat we die nodig hadden! Na een kort bezoek aan de Duomo van Pavia, een reusachtige kathedraal waar eeuwen aan gewerkt werd, gingen we op pad. 

In de regen. Die regen werd stortregen en die werd onweer met donder en bliksem. En dat weer zou de rest van de dag blijven hangen. We gingen dan ook voor geen meter vooruit. Door gewone regen stapten we door. Wanneer het begon te stortregenen, gingen we schuilen. Tot we op een bepaald moment al zoveel geschuild hadden en toch drijfnat werden, dat we toch maar doorliepen. 

Ondanks het eerste klas materiaal aan regenkledij (dachten we toch of liever, daar hebben we toch voor betaald) werden we nat tot op ons ondergoed. Onze schoenen begonnen te soppen. En dan moesten we ook nog eens naar toilet. In een dorp was de enige bar gesloten en gingen we van de ene handelszaak naar de andere, met het vriendelijke verzoek het toilet te mogen gebruiken. We vingen overal bot. Net toen ik besloten had in het midden van de straat mijn broek af te trekken in het zicht van de lokale middenstand, was er een vriendelijke pastoor die ons in het parochielokaal binnenliet. Hoera! Een toilet! 

Blij dat we dat dorp uit waren! 

En toen regende het nog wat harder, donderde en bliksemde het en kregen we er echt genoeg van. We zagen het niet zitten om met dit weer in de open vlakte te stappen. Onze Camino Primitivo in gedachte, waar we zowaar bijna doodgebliksemd waren, besloten we in Belgioioso een bar in te duiken en er uit te zoeken hoe we deze ellenlange, ellendige etappe konden inkorten. Het werd een discussie met alle aanwezigen in het café en de conclusie was dat we best een stukje trein namen, van Belgioioso naar Santa Cristina en van daar weer te voet verder naar Miradolo Terme. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen op zoek naar het station, konden niet geloven dat het gebouw dat we aantroffen ook echt nog een station was maar er kwam effectief een trein.

En kijk, toen we uit de trein stapten, was de regen gestopt, brak de zon door en bereikten we droog onze plek van bestemming. 

In dit geval een parochiale opvang. Het is proper en daarmee is alles gezegd. We konden douchen en onze kleren wassen en in de bar gaan hangen, recht over de deur, om deze blog te schrijven en nieuwe slaapplekken te zoeken. 

Ps: Nee, wij zijn niet stug volhardend en heiliger dan de paus. We zijn flexibel en houden het einddoel voor ogen. Dat gaat beter met schoenen die niet door en door nat zijn door de regen.

Pps: We durven nu openlijk praten over ons einddoel. Want ja, we beginnen er in te geloven. Nog wat grote kapen te nemen, maar… dat gaan we kunnen. Dat durven we nu met een klein hartje uitspreken. Jullie vinden dat misschien vanzelfsprekend, voor ons is dat niet.

Ppps: Op deze speciale dag gaat onze dank uit naar Manuela en Silvio. Voor hun aanmoedigingen, die ons vandaag prominent omringden, juist op het moment dat we het nodig hadden en uiteraard voor hun steun aan jongeren die het altijd nodig hebben. Dikke merci!

Pppps: We zijn moe maar praten graag over de weg. Vooral over de weg die komt. En dan gaat het nu vooral over de Apennijnen, die ik uit vermoeidheid vandaag de ‘Pyrenijnen’ noemde.