Dag 73 – naar Fiorenzuola – 31 km

Vanmorgen liep de wekker af om 7 uur. Ingrid vond dat veel te vroeg. Ze heeft een slechte nacht achter de rug. En dan is opstaan altijd te vroeg. Een capuccino helpt om haar op gang te trekken. Dat is nodig want er wacht ons een lange en lastige etappe: eerst de stad uitlopen en dan 30 kilometer in de vlakte lopen, en dus ook in de blakke zon. Het wordt de voorlaatste dag in de Po-vlakte. De Apennijnen komen alsmaar dichter.

Eentonigheid van de Boomsesteenweg

Een stad uitlopen is nooit fijn. Maar vandaag was het wel heel saai en soms ronduit gevaarlijk. Vergelijk het met Antwerpen uitlopen langs de Boomstesteenweg. Heel saai, heel eentonig, heel lawaaierig, en dat 9 km lang. Wat waren we blij dat we eindelijk de velden in trokken.

Het hoogtepunt van vandaag waren de castello’s waar we lang liepen. Castelló Paderna en castello Gropparello. Het zijn castelli van het graafschap van Parma e Piacenza. Eentje mooi gerestaureerd, eentje helemaal in verval, zoals heel veel gebouwen, schuren en boerderijen in deze regio

Ingrid in haar nieuwe outfit. Ja ja, nieuw bloesje!

Passata di pommodori

We maken vandaag kennis met de teelt van een ander bijzonder ingrediënt van ‘la cucina Italiana’: tomaten. Het is in deze regio nu echt gedaan met de risotto-rijstteelt. Hier kleuren de velden rood van de Roma-tomaten. Ik ken alleen maar tomaten waarvan de plant opgebonden wordt zodat de tomaten veel zon kunnen meepikken. Maar hier op het veld groeien de tomaten uitgespreid op de grond. Ze worden met machines met groen en al uit de grond getrokken en weer uitgespuwd en opgehoopt op een rij. Dan gaat er een tweede machine over die het groen scheidt van de tomaten. En de tomaten worden dan in gigantische vrachtwagens gekieperd. En vervolgens meteen naar de Elvea-fabrieken gereden, kan ik me voorstellen.

Rina, la Piacenzina

Rond de middag zochten we een mooi plekje om te picknicken. We vonden een grote boom met daaronder een steen om op te zitten. Er kwam een dame uit het naburige huis, die ons in het Italiaan s aansprak en meteen heel haar leven vertelde. We onderbraken haar en vroegen of we niet gewoon in de schaduw op een stoel voor haar huis mochten gaan zitten. Want zo comfortabel was die steen nu ook weer niet. Natuurlijk mocht dat, en ze bleef maar vertellen over haar 76 jaar, de 4 kinderen die ze op de wereld zette en nu het huis uit zijn, getrouwd en wel, over haar man, die al meer dan 20 jaar dood is, maar zo’n knappe sterke man was en meer dan 100 kilo woog. Behalve toen hij stierf op zijn 62^e aan maagkanker. Ze haalde er prompt een foto bij. En dat allemaal in het Italiaans, notabene, en we hebben het allemaal begrepen. Ik begrijp de taal iets beter dan Ingrid, en toen de vrouw haar daarop wees, antwoordde Ingrid met hulp van Google translate: Sono un po' stupido, ma divertente. Daar moest Rina zo hard om lachen dat ze meteen ook een salvo protjes afvuurde, waardoor ze nog harder moest lachen. Toen we haar de vedette van het dorp noemden, zong ze een liedje voor ons. En samen hebben we Marina, Marina, Marina van Ricco Granata gezongen, hoewel ze niet geloofde dat dat liedje van een Italiaanse Belg was. Met twee gevulde flesjes water, en een hartelijke groet aan Rina La Piacenzina, zijn we weer vertrokken.

Dorst dorst dorst

Na de middag werd het warm en warmer en heel warm. En we schoten minder snel op dan gedacht. Misschien zat de rustdag er voor iets tussen. Ingrid zei dat haar benen precies gekrompen waren van het uitrusten in Piacenza. En je had wel lange benen nodig om de rivier over te geraken, kort voor Fiorenzuola. Toch even bangelijk voor Ingrid, die d’erover wilde, maar absoluut geen getrek aan haar arm wilde. But we made it! En dat alleen al verdient een frisse cola op het terras van de eerste bar van Fiorenzuola die we tegenkwamen. We deden een cola-toost op Veer, die vandaag verjaart en nog meer cola-gek is dan wij. 

PS. Deze etappe is uiteraard voor Veer. Omdat ze verjaart vandaag. Hipperdepiep hoera! En omdat ze een van de meest actieve promotoren van Make it Work is. Samen met Joris overtuigde ze vele vrienden en kennissen om Make it Work te steunen en ons te sponsoren op onze tocht naar Rome. Van harte proficiat, Veer! En van harte bedankt.

PPS. Deze etappe is er ook voor Rina en alle goedlachse en leuke vrouwen die we hebben ontmoet onderweg, of die een stukje met ons meeliepen. You make our day!