Dag 76 - naar Sivizzano - 20 km

Gisterenavond sliepen we dus met ons drieën in de Ostello van Don Bosco. Helemaal in orde, met een wasmachine en al. Alessandro moest alleen wel door onze kamer en dat is toch wat een ongemakkelijk gevoel. Raar, want op de camino’s naar Santiago de Compostella sliepen we vaak in een dortoir met anderen. Op de 75 dagen hebben wij maar een paar keren een kamer gedeeld. Een keer met Kaat, met Janneke, in Orsières, op de Col en met de zusjes ook een keer. 

Ik verzorgde zijn voeten nog een keer. En dat was nodig. Geen idee hoe hij met al die dikke blaren nog kan stappen. 

In Medesano was er de keuze tussen een goed maar duur restaurant of een pizzeria. We (vooral Allesandro) kozen voor het laatste. Het was een super eenvoudig zaakje, maar de pizza was lekker. Een pelgrim is rap content. 

We hadden een onrustige nacht maar om 07.00 waren we toch weer genoeg gerecupereerd om aan de dag te beginnen. Deze keer met drie, dat was duidelijk. Alessandro nam ons mee naar de bar die hij gisterenavond bij aankomst bezocht had, voor een cappuccino en een … brioche. ‘Vandaag spreek ik alleen Italiaans’, zei hij. Oké… Dat werd een extra uitdaging voor ons. En ja, dat heeft hij de hele dag gedaan. 

Een pelgrim kreeg er genoeg van en hing zijn schoenen aan de haak

Na 2 km langs de grote baan, sloegen we af, de heuvel op. Een kleine heuvel van ongeveer 100 hoogtemeters, genoeg om ons een prachtig uitzicht te geven en om de koele bries te voelen. Heerlijk. Langs de weg stond een machtige eik. 

Alleen en statig. Met een brievenbus ernaast. In de brievenbus zat een schrift met allerlei pelgrimsschrijfsels. Een ex-collega in gedachten, een boomknuffelaar, gaf ik de boom een knuffel. En heel raar, dat voelde echt goed. Als warm leven. 

In Felegara, het eerste kleine stadje waar we doorliepen, een kleine 6 km na Medesano, moest Allessandro sigaretten gaan kopen. Wij wat water, bij een bakker met een frigo. Daar sprak een oudere man ons aan. Hij vroeg waar we vandaan kwamen. 

Toen hij eindelijk begreep dan we van België kwamen (hij hoorde niet meer zo goed), klaarde zijn gezicht op. ‘Ah Belgio! Daar woont een goede vriend van hem, Eddy Merckx.’ We keken wat raar op en toen zei hij, als bewijs van die vriendschap, dat Eddy bij hem thuis op bezoek was geweest. Toen pas zei hij wie hij was: Luciano Armani, die nog meegereden had in de ronde van Italië en Frankrijk en er ook etappes won. Een grote coureur, dus. Guy, jij zal daar ongetwijfeld meer van weten. Hij was oud maar zag er nog heel goed uit. Toen we hem vertelden dat wij in hetzelfde dorp wonen als ‘den Eddy’, straalde hij helemaal.

Na Felegara liepen we langs een grote rivier, de Taro, die, door de weersomstandigheden van de laatste 8 maanden, bijna volledig droog stond. De brug was totaal buiten verhouding met dat klein watertje dat wat kabbelde en deed alsof het betekenis had. 

Het pad er langs was lieftallig en plat en gemakkelijk. Je zou er uren op kunnen lopen. Niet Alessandro, want hij was opeens‘molto stanco’ en gooide zijn rugzak weer op de grond en ging er naast zitten. 

Wij liepen alvast door naar Fornovo di Taro (zo heet de machtige rivier). Daar zochten we een terrasje in de schaduw en kochten een minilunch met .. een cola. Uiteraard kwam niet veel later de pelgrim aan. Hij vond ons terras maar niets en vond dat we na een blik op de Romaanse kerk van Fornovo, alweer een pareltje, 

een andere bar moesten zoeken, waar ze voor hem iets beters te eten hadden. Wij gingen ondertussen zonnecrème zoeken. Daarna volgende een goede klim. Voor ons liep dat zeer vlot, onze benen zijn het nog niet verleerd. Allessandro zuchtte en hijgde en viel bijna dood. Ook het dalen verteerde hij slecht want opnieuw ging de rugzak tegen de grond. Wij liepen door naar de B&B, die we met veel moeite gevonden hadden. Hij verblijft er ook. 

Mooi, deze etappe. En onze medepelgrim, die heeft last. Zijn priveleven is zwaar en ik vermoed gecompliceerd. We zullen zien hoe de avond verloopt… Morgen zal hij nog meestappen tot Berceto, misschien, als zijn voeten het houden. En als het niet te hard gaat regenen, zoals voorspeld, want hij heeft geen regengerief bij. 

Aangezien we heel vroeg binnen waren, amper 14.30 uur én aangezien er ook hier een wasmachine is én aangezien we ook gisteren nog wat adressen hebben kunnen scoren, hebben we vandaag wat tijd om te relaxen. Geertje lost een sudoku op, ik ga zo meteen even plat liggen en naar mijn boek luisteren (‘mijn geniale vriendin’, om in de Italiaanse sfeer te blijven). Zalig, even echte rust! 

Ps: Al stappend kan je ook rusten. Mentaal. Zelfs als je heel moe bent. Je laat dan al je gedachten die als vogels in een boomkruin neerstrijken en weer wegvliegen, los. Ze zijn niet zo belangrijk.

Pps: Des te belangrijk is de steun. Voor ons, via de reacties en andere berichtjes, en voor de jongeren van Make it Work. Zonder steun kan niemand iets. We hebben allemaal hulp nodig. 

Ppps: Daarom een dikke Merci voor alle supporters. Vandaag speciaal Ann Huijghens, familie Huijghens-Devos en Christa Huijghens!