Dag 81 - naar Sarzana - 19 km

Weer een grote sprong: vandaag zagen we de zee! La Méditerranée! De Tyrreense zee. 

Maar een kort verslagje van gisterenavond willen we jullie niet onthouden. Eigenlijk maar voor 1 ding. We gingen op aanraden van de vriendelijke ospitaliëro naar een restaurantje om de hoek. Het zag er onooglijk uit en nee, we hadden niet gereserveerd. We kregen toch een tafeltje en kort daarna liep het helemaal vol. Het oude stadscentrum van Aulla mag dan plat gebombardeerd geweest zijn, hun culinaire tradities zijn niet klein te krijgen. Iedereen at hetzelfde voorgerecht in dit restaurant: krokant gebakken broodjes met beleg allerhande. Wij namen broodjes met olie en parmigiano en gegrilde groenten. De broodjes werden in het restaurant zelf gebakken. De bakker schepte een lepel deeg (het leek nog het meest op pannenkoekendeeg, een beetje minder lopend) in een terracotta kommetje, dat hij eerst uit het vuur viste en legde er een ander heet kommetje op en het deeg werd een broodje. We hebben ervan gesmuld. 

De krokante broodjes, dubbel geplooid 

We sliepen eigenlijk heel goed in onze pelgrimsopvang van de parochie. En met snel een cappuccino en de obligate ‘croissant’ in ons lijf, gingen we .. de berg op. Want zo zag de etappe eruit: kort maar met een stevige klim en daarna, uiteraard, een stevige afdaling. In het boek stond er geschreven dat het gemakkelijk zou zijn. Dat is volgens mij een vergissing. 620 meter stijgen en 650 dalen en dat heel steil.. een trap zonder trappen en echte benenbrekers.. Maar we brachten het er goed vanaf. Héhé.

Een super stukje bos! Speciaal voor ons aangelegd.

Een pelgrim vond zijn appel te zwaar…

Onderweg kwamen we twee koppels tegen die we al eerder ontmoet hadden, op weg naar Filetto. Een koppel Canadezen en een koppel Ieren. Zij hadden elkaar leren kennen op de Camino Frances. Echte pelgrims, met heel wat camino’s op hun teller, zoals wij. Fijne mensen. Twee dagen terug waren we aan de praat geraakt met de mannen. Geertje met John de Canadees, een man van 78. Ik met Tony de Ier, een man van 58. Het was prettig en ging meteen over diepe zaken. Hun vrouwen liepen wat voorop. Zij stopten een heel stuk voor Filetto. Gisteren zagen we ze dan ook niet terug. Maar door onze korte etappe gisteren, kwamen we ze vandaag opnieuw tegen. Dat gaf ons de kans om ook hun vrouwen Magella en Sandra te ontmoeten. Straks gaan we samen een aperitiefje drinken. Zij lopen zonder rugzak. John is niet meer van de jongste, daarom hebben ze een oplossing gevonden met een Engelse touroperator die alle hotels en rugzaktransport regelt voor hen. Top! Dat maakt het gewoon mogelijk voor een iets oudere kerel als John. Onze papa had die service ook in Spanje, jammer genoeg niet in Frankrijk. Ze moeten ook geen energie steken in het zoeken van slaapplekken. 

Uitwisseling van gsm nummers 

De etappe was mooi. Niet gemakkelijk maar we hebben er echt van genoten. Als je dan plots de zee ziet, ter hoogte van La Spezia, dan valt je mond open. Het is u op voorhand niet voor te stellen dat je ooit op die plek zou staan. En dan sta je daar. Te voet tot aan de Tyrreense zee. Dat koste ons 1.756 km. Onze schoenen zijn bijna helemaal versleten. Net zoals al de rest van de kleren die we nieuw bij hadden. 

De zeeeeeee!



Onze attributen op de VF

Onderweg wilden we lunchen in een super tof dorp op een berg. We hadden in het boek gezien dat er een bar was. Maar helaas, die was gesloten. De twee koppels hadden een picknick bij en bleven daar, wij liepen dan maar door naar onze eindbestemming. Om 14.30 uur waren we daar en konden we eindelijk iets eten en drinken. Heerlijk. De ontvangst in onze slaapplek was wat minder. Op het adres van de parochie naast de kerk, kwam er niemand opendoen. Toen we belde kregen we te horen dat we naar een nummer moesten bellen dat ergens op een briefje in de kerk te vinden was. Na lang zoeken hebben we dat gevonden. Niemand antwoordde. Daar zaten we dan. In de kerk. Uiteindelijk kwam er een vrouw aan, die ons meenam naar een ruimte met 12 bedden. Allemaal nogal primitief maar het is wel proper. Daar zullen we ons dan maar op concentreren. Dat het proper is. En eigenlijk is dat ook het belangrijkste. 

Ps: Onverwachte benenbrekers, ze horen erbij. De VF is bijna nooit ‘gemakkelijk’. Er is immers wel altijd iets: in de vlakte de zon, in het gebergte de steilte, ….

Pps: Moeilijk gaat ook. Zoals in het gewone leven. Niet alles gaat zoals je het verwacht. En soms is het allemaal echt veel moeilijker dan gedacht. Dat is dan zo. Dan ga je door. 

Ppps: Onze Make it Workers staan ook vaak voor onverwachte moeilijkheden. Ook zij gaan door. Maar nooit zonder aanmoediging! Van hun coaches, van hun supporters, zoals An Vermeulen. Merci, hé, An!