Dag 82 – naar Massa – 32 km

Geen gordijnen voor de ramen en veel bliksems en gedonder vannacht. Dat zorgde voor weinig diepe slaap. En het late etentje in het gezelschap van onze nieuwe Canadese en Ierse vrienden zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben.

Het was een fijne avond die begon in bar Massimo en eindigde in ristorante Il Viandante (een variantie op Peregrina). 

We aten bijzonder lekkere gerechtjes, die we doorgaven en waar iedereen van kon proeven: mosselen, calamares, pasta met groenten, gestoofd varkensvlees, salades, spinazie, … En we wensten elkaar een goede gezondheid op zijn Iers – wat ik niet meer kan herhalen – en we klonken op deze mooie wens, die we meteen ook aan jullie doorgeven: ‘May the road rises to meet you’. Wat zoveel betekent dat het leven je welgezind mag zijn. 

Tony en Majella

Mag ik je iets meer vertellen over het gezelschap? Want dat is toch wel bijzonder. Majella, die in het begin op de weg het meest terughoudend leek, rationeel, zelfs wat afstandelijk, had de tranen in de ogen toen we afscheid namen. Heel vreemd hoe je mensen echt helemaal anders inschat en hoe goed het is om je oordeel te negeren of uit te stellen. Ze heeft een beroep dat we nooit zouden hebben kunnen raden: ze is een internationaal erkend expert en lerares in Jin spin jyutsu. Een soort van Japanse acupunctuur/osteopaat.

Haar man, Tony, is een ingenieur die overal in Europa voor Primark de elektriciteit, airco en security ontwierp en installeerde. Hij is 58, verkocht zijn bedrijf, liep alleen de camino Frances. Nu loopt hij - onmiddellijk aansluitend - de via francigena, vliegt daarna naar zijn huis in Portugal waar hij vrienden ontvangt die hij maakte op de camino, vliegt dan naar Montréal om na lange tijd zijn neven terug te zien, daarna naar San Francesco om tijd door te brengen met zijn zus, daarna naar Milaan om tijd door te brengen met zijn broer en daarna naar Seattle om zijn training aan te vatten van zijn zeilrace om de wereld. Want dat nam hij zich voor tijdens de camino: ik doe mee aan de zeilrace! In zijn eentje. Majella blijft gewoon thuis en laat al die vliegtrips aan haar voorbij gaan. Zijn leuze : life is too fucking short! Toen we hem vertelden over de ‘dodentocht’ begonnen zijn ogen te blinken en als hij het had gekund, had hij zich ter plekke ingeschreven. 

Zo zie je: een camino is ‘life changing’. Maar hoe je die verandering invult en realiseert verschilt zo wezenlijk van mens tot mens. Ik bijvoorbeeld zie er helemaal niet tegenop om terug te keren naar mijn gewone leven. Mijn mindset is anders, ik hoop dat ik een beter mens ben word/ben geworden, er zijn zeker gewoontes die ik wil veranderen,… maar mijn leven zelf vind ik prima.  Voor mij hoeft het niet zooo life changing.

Maar nu even terug naar de weg: die begon heel erg wisselvallig. We waren de stad nog niet uit en hadden maar net de eerste helling naar een castello op een heuvelrug achter de rug, of het begin me daar te regenen! Snel trokken we onze regenkleding aan en stapten verder. Maar het werd echt te erg. Een echte ‘drache nationale’. Daarom zijn we gaan aanbellen aan het eerstvolgende huis om even te kunnen schuilen. Een lieve dame liet ons eerst even schuilen onder een afdak aan de voordeur, maar toen het lelijker deed dan verwacht, nodigde ze ons uit voor een koffie en een koekje. Zo kwamen we de ergste regen door en na een klein halfuurtje konden we weer op stap. Nog even met regenkleding, maar gelukkig snel zonder. Want je kunt niet geloven hoe sweaty het is om te stappen met regenkleding, in de zon na een regenbui.

De etappe leidde ons naar Luni. Luni is de oude pre-Romeinse en Romeinse havenstad die al van in de oudheid bekend was om zijn marmerhandel. 

Resten van herbouwde amfitheater van Luni. De marmeren bekleding werd na de Romeinse bloeiperiode snel gepikt voor ander gebruik. 

Want we naderen inderdaad de wereldberoemde Carrara-regio! Zelfs in de preRomeinse periode werd de sneeuwwitte marmer verhandeld tot ver buiten de grenzen van het huidige Italië. Hoe dichter we Carrara naderden hoe overvloediger het gebruik van de witte marmer: in fonteintjes, publieke monumenten, stoepstenen, ordinaire aanduidingsbordjes, onderstuttingsmateriaal, … kijk maar even naar deze voorbeelden:

Moet er nog marmer zijn?

Een van de 6 marmeren fonteintjes in Avenza..

Marmeren plaatje …

Marmeren stoeprand…

Marmeren onderstutting van een betonnen muurtje…

Zelfs op de vloer van onze kamer in de ostello voor pelgrims ligt er witte marmer. Het is trouwens een zeer mooie, luxueuze en stijlvol gerestaureerde Ostello in het oude pallazzo Nizza, op het piazza Mercurio in het oude centro storico, opgekocht door de gemeente en ingericht als herberg voor pelgrims. 

PS. Ik ben vandaag vroeger aangekomen in Massa. Ik heb lang getwijfeld, maar heb dan toch de laatste 10 km heuvel op en af overgeslagen. Ingrid, mijn straffe compagnon de route et de vie, liep die wel. Op haar eentje. Ik nam de trein. Mijn knie doet pijn en ik haak even af. Hopelijk doet ijs, rust en een nacht zonder rugzakgewicht zijn werk.

PPS. Het loopt niet altijd zoals je wilt en zoals je je het voorgesteld had. Dank je Pieter Verhaert en Sophie Beke voor jullie steun. We gaan die goed gebruiken om jongvolwassenen via Make it Work een tweede kans te geven om hun leven ‘back on track’ te brengen.