Dag 61 - naar Ivrea - 22 km

En toen waren ze nog met 2…

Vannacht werd Ingrid ziek. Oorzaak nog onduidelijk maar de waterfonteintjes zouden er voor iets tussen kunnen zitten, dixit Carla, de vorige hotelbaas. Blijkbaar zijn er al enkele pellegrini gepasseerd met gelijkaardige problemen omdat de fonteintjes niet overal even proper zijn.

Dus nemen wij, als zussen en tijdelijke toeristische pellegrini, even de honneurs als gastblogger waar. Voor wat het waard is.

Gisteren werden we met de auto gebracht naar een plaatselijke pizzeria door Carla. Wat een luxe! De pasta was er lekker, de kok indrukwekkend (er hing een enorme spiermassa aan zijn bovenlichaam) en het wijntje heerlijk. En dan op tijd ons bed in want toch wel goed moe. Het was warm, broeierig eigenlijk, en heel cosy zo met al onze bedjes tegen elkaar en onze blote lijven lekker dicht bijeen.

Ingrid zal zich de nacht heel anders herinneren en was ellendig ziek en misselijk. Deze ochtend hebben we overlegd: op stap gaan was niet mogelijk, dus splitsen we op: Geert en Ingrid gaan met de trein naar Ivrea, waar we een appartement gehuurd hebben en waar ze kan rusten. En Katrin en ik gaan de etappe in hun plaats doen.

En het was een etappe om u tegen te zeggen. Niet omdat het zo zwaar was maar omdat het zo mooi was. We voelden ons echte gelukzakken. Ons vader indachtig gaan we vooral de foto’s voor zich laten spreken.

Het begon met een steil klimmetje naar een mooi kerkje, op de berg. Met daarachter een slaapplaats onder de blote hemel van een jonge Zwitserse pellegrino die we vandaag nog regelmatig zouden tegenkomen. 

Daarna was het wandelen tussen de wijngaarden, onder de druiven en zelfs kiwi’s. Langzaamaan worden de bergen platter en platter. Maar het blijft wel heel mooi. En als afwisseling krijgen we vandaag extra veel mooie kerkjes, pleintjes, fonteintjes en kastelen.

En we krijgen ook gezelschap van Lucca, een jonge Zwitser die naast voetballen een professionele danser van Latijns Amerikaans dansen is en binnenkort meedoet aan het wereldkampioenschap dansen. Een vlotte babbelaar, een fijne man op zoek naar wat belangrijk is in zijn leven op dit moment.

Gelukkig is er meer schaduw dan gisteren en vooral minder asfalt. En als kers op de taart wacht er een lieflijk meertje op het einde van het traject. Nu weten we waarom we onze bikini meezeulden! Wat een heerlijk plonsje! En dan richting onze zuskes, na 22 km op de teller.

Ingrid die 3 uur op de spoed doorbracht besloot dat het welletjes was en trok de deur van spoed achter zich toe, wij besloten samen een nachtje langer te blijven hier in Ivrea. We zien wel wat de dag ons morgen brengt. We hopen vooral dat Ingrid weer beter is.

PS. Leve de wandelwegen zonder asfalt!

PPS. Dank je Martje en tante Magda voor jullie belangstelling, aandacht en steun voor Make it Work!