Dag 93 – naar Ponte d’Arbia - 28 km

Heb ik al verteld dat we de eerste nacht in Sienna midden in de nacht wakker werden van luid tromgeroffel en gejoel? De volgende morgen vertelde Walter ons dat er effectief een optocht was geweest om 2 uur ’s nachts waarbij een kind in een bootje werd rondgedragen, begeleid door uitgedoste trommelaars met veel lawaai.

Deze ochtend toen we de laatste keer de 111 treden van onze torenkamer-voor-twee-nachten hadden afgelopen en de deur achter ons toetrokken, hoorden we weer dat tromgeroffel. Het geluid kwam duidelijk vanuit de richting van El Campo. We stapten er naar toe en het geroffel werd alsmaar heftiger. Eerst was het niet goed thuis te brengen waar het lawaai precies vandaan kwam, want het tromgeroffel weerkaatste en echode langs alle kanten op het Campo-plein. Maar het bleek uiteindelijk uit het straatje rechts van de palazzo publico te komen en algauw verschenen ze: een heuse optocht van jongens en mannen, gekleed in Middeleeuws pakjes, ofwel roffelend op hun trommels, ofwel vlaggezwaaiend. De kleur geel overheerste het spektakel van deze vroege zondagse optocht. Het was duidelijk de kleur van ‘contrada del aquila’ of de wijk van de adelaar. De optocht liep langzaam naar de ingang van het palazzo, waar de hele lengte van het plein werd ingenomen. Het ritmisch tromgeroffel veranderde in een wild gedreun en toen werden de vlaggen meters hoog de lucht in gegooid.

Het was een mooi vertoon en ook wel een overduidelijk statement. Ik kan me voorstellen hoe het er aan toe gaat tijdens de palladio in juni en augustus als de 17 wijken of contradas met elkaar concurreren voor de overwinning van de paardenkoers op dit Campo-plein. Er is trouwens maar plaats voor 10 deelnemers. Sowieso nemen de 7 contradas deel die het jaar tevoren niet konden meedoen. De resterende 3 plaatsen worden verloot. Elke contrada stelt een capitano aan. Die kiest de jockey. Dat is meestal een externe professional die ingehuurd wordt door de capitano en tewerkgesteld wordt met geld, ingezameld  in de wijk. Alles is toegestaan tijdens de palladio: duwen, trekken, vals spelen en zelfs omkoperij. De jockeys krijgen hun paarden toegewezen door loting. Ook de startpositie wordt geloot; Voor de start beginnen de onderhandelingen tussen de jockeys in overleg moet hun capitano’s. Ook de niet-deelnemende wijken doen vrolijk mee aan de omkoperij, want er zijn wijken die elkaar van oudsher het licht in de ogen niet gunnen.

Heel vreemd, deze rituelen die heel middeleeuws aandoen, maar toch ook nog altijd parallellen hebben vandaag in het voetbal en het wielrennen.

De optocht zal waarschijnlijk geen feestelijke uitgeleide zijn geweest voor die twee pellegrine uit België. Maar we hebben er wel van genoten. 

We lieten de trommelaars en vendeldragers achter ons en werden meteen omringd door een andere cohorte, namelijk jonge wielrenners die zich aan het opwarmen waren voor een zondagskoers aan de poort van Siena. Vele kilometers verderop – nadat de koers gestart was - passeerden ze ons:het jonge peloton, voorafgegaan door motards en signalisatiewagens.

Het was dus een feestelijke uittocht voor ons vandaag. Een mooi begin van een prachtige etappe. De etappe van Gambassi Terme naar San Gimignano was zo Toscaans mooi, maar deze kan er zeker aan tippen. Eindeloze vergezichten, pittige heuvels, strade bianche en lanen met cipressen.

We genoten van deze etappe. En we profiteerden van de zondag om wat broers en zussen en kinderen op te bellen. We zijn helemaal bij met nieuwtjes, geluk en zorgen in de families.

Op kilometer 19 namen we tijdelijk afscheid. Ingrid stapt voort. Ik neem zoals gepland de bus 10 km voor Ponte d’Arbia. Maar wat blijkt: er rijdt geen bus op zondag. Dat vertelt me een meisje uit Kososvo dat hier in Italië woont. Een man die paseert bevestigt het: geen bus op zondag. Ondanks de info op internet die ik wel 3 keer gecheckt heb. 

Gelukkig heb ik een hele goeie beschermengel. Vandaag kroop die in de gedaante van een koppel ingeweken Kroaten die al 20 jaar in Italië wonen. Ik sprak ze aan toen ik hen vroeg of er echt geen bus was, en of ze voor mij een taxi wilden bellen. De man mompelde dat taxi’s iets waren voor een stad als Siena, maar niet voor hier en dat hij me wel zou brengen. Vriendeljjkheid ontmoet je op zovele manieren en ik ben heel blij met de lift. Ikspreek geen Italiaans, hij geen Engels maar toch heb ik een hele babbel met hem in de wagen en heeft hij mijn dank goed begrepen.

Dit is ons huis voor vannacht in Ponte d’Arbia

Nu ik vroeger aankom dan Ingrid kan ik alvast douchen, wassen en bloggen. Straks drinken we samen weer een aperitiefje bij aankomst. En zijn we weer blij om samen te zijn. 

PS. Vanmiddag rond een uur of 2 hebben we de kaap van 2000 km gepasseerd. Het klinkt zelfs voor ons nog steeds onwezenlijk om te voet te stappen naar Siena en verder.

PPS. Hoe eet een muis een olifant op? Door hem in kleine stukjes te snijden en stukje per stukje op te eten. Een olifant eten is niet mijn ambitie. Rome bereiken wel. Dat doen we stapje per stapje. Etappe per etappe. En kijk, nu zijn we ineens al Siena voorbij! Zot, he?

PPPS. Bedankt voor iedereen die ons aanmoedigt in ons zot plan. Je weet niet hoeveel deugd dat doet. 

PPPPS. Vandaag een speciale merci aan Inge Van Driesschen.